Artykuł jest kontynuacją części 3 n/t sposobów omijania konieczności używania Subjonctif.
Subjonctif + koniunkcje, czy innymi słowy spójniki. Kiedy już przebrniemy przez główną zmorę wszystkich uczących się francuskiego jako języka obcego, okazuje się, że w tej grze pojawia się na horyzoncie kolejny „boss” do pokonania, a mianowicie konstrukcje, które ze względu na obecnych pewnych spójników, i zupełnie bez zauważalnego związku z tym, co znajdujemy w części 2, wymagają trybu Subjonctif.
Jak to może wyglądać w praktyce? Ponownie, zacznijmy od analogii do języka polskiego ze zdaniem następującym :
Nauczę się francuskiego, to będę mógł rozmawiać z Francuzami.
FAKT 1 + FAKT 2
Dwa logicznie powiązane ze sobą fakty dotyczące przyszłości są tu po polsku zwyczajnie wyrażone… czasem przyszłym (nauczę się, będę mógł). Ale gdy zrobimy :
Nauczę się francuskiego, abym mógł rozmawiać z Francuzami.
FAKT + CEL
Zmiana niepozorna, ale gramatyka polska ją niezawodnie odnotowuję. Nadal mową wybiegamy w przyszłość (wszakże cel może zostać osiągnięty dopiero po nauczeniu się francuskiego, a to przynajmniej ze 2 tygodnie trwa), a forma drugiego orzeczenia z czasu przyszłego będę mógł przeszła na czas przeszły mógł. Mimo, że to nadal chodzi o przyszłość. Coś jest tu dziwnego. We francuskim tę dziwną reakcję gramatyki na potencjalne niepewne sytuacje z przyszłości nazywamy trybem Subjonctif.
Powyższe zdania we francuskim wyglądałyby następująco :
J’apprendrai le français, et ainsi je pourrai parler aux Français.
J’apprendrai le français, afin que je puisse parler aux Français.
Podobnie jak w przypadku bardziej klasycznych, zdań złożonych z subjonctif, tak również i tutaj czasem mamy do czynienia z „ne expletif„, czyli tzw negacją ozdobną (kolumna N/E w tabeli).
